Ronnie Vermeulen werd zaterdag in de sportzaal van het Antwerpse hoofdkwartier van De Lijn in de Grotehondstraat gehuldigd en kreeg er heel wat cadeautjes. Een originele locatie, maar op zich niet zo verwonderlijk, want hij werkte de laatste zeven jaar voor zijn pensioen als tramconducteur en buschauffeur. “Ik voel me op mijn 65ste nog steeds erg goed en zolang de leden van de Snorrenclub me hun vertrouwen geven, blijf ik uiteraard voorzitter.”

Hoe begon dat allemaal? “In 1993 was Antwerpen de cultuurhoofdstad van Europa, met heel wat evenementen in de haven en op het Eilandje. Zo kwam ik toevallig in café De Snor. Ik werkte toen nog als dokwerker en had een snor. Ze spraken me meteen aan. Ik vond dat allemaal nogal chic, maar werd toch lid. Een paar jaar werd ik secretaris van de club en uiteindelijk voorzitter.”

Snorverraad

De eerste verkiezing van Snor van het Jaar werd in 1979 georganiseerd. Tot de laureaten behoren onder anderen Toots Thielemans, Leo Martin, Bob Van Staeyen (De Strangers), Marijn Devalck, Hugo Sigal, burgemeester Bob Cools, Marcel Kiekeboe en zelfs een zeehond.

“Soms kiezen we iemand die dat jaar in the picture kwam of iemand die zich onlangs verdienstelijk maakte. Dat kan gaan van een echte beroemdheid tot iemand van de politie, de brandweer of zelfs de groendienst. Indien al onze leden het eens zijn over de keuze, dan spreken we hem aan met de vraag of hij ook effectief Snor van het Jaar wil zijn.”

En dat is niet altijd evident. “Zo vond Guy Mortier dat niet echt iets voor hem en stand-upcomedian Bert Kruismans wist niet zeker of hij zijn snor wel wilde laten staan, maar hij heeft die nu nog steeds.”

Weerman Frank Deboosere is dan weer een ander verhaal. Hij werd in 1994 Snor van het Jaar, maar scheerde later zijn voorgevel kaal. “Voor ons is dat een deserteur, het ultieme snorverraad.”

Jong bloed

De meeste leden van de Snorrenclub zijn op, laten we zeggen, gezegende leeftijd. Is het geen tijd voor jong bloed? “Dat zou erg fijn zijn. Hoewel ik zie dat jongeren steeds vaker een snor laat groeien, zijn ze precies niet echt geïnteresseerd in het clubleven. Mogelijk heeft dat te maken met het feit dat ze liever achter de computer zitten of gaan padellen dan op café te zitten. Bij ons is iedereen in ieder geval welkom. Zo is een gay koppel, die beiden een fraaie snor hebben, lid van onze club.”

En hoe zit het met vrouwen? “Ah… Ik wil mezelf, gezien al die toestanden rond genderneutraliteit, behoeden om daar nu een uitspraak over te doen. Maar wie weet wat de toekomst brengt?”

Snoravia

Dit jaar werd Theo Bovens, voormalig gouverneur van de Nederlandse provincie Limburg, verkozen tot Snor van het Jaar. Dat is niet toevallig. In 1987 riep de Snorrenclub het onbewoonde schiereiland Presqu‘île de L’llal aan de oostkant van de Maas uit tot de onafhankelijke republiek Snoravia. Het was Belgisch grondgebied, maar werd door de rivier van de rest van het land gescheiden en was zo een soort vrijplaats, waar stropers en vissers hun ding konden doen zonder te worden gehinderd door de autoriteiten.

Na een grenscorrectie in 2016 werd Presqu’île de L’llal aan Nederland overgedragen, maar Theo Bovens zorgde er persoonlijk voor dat de Snorrenclub daar elk jaar voor één dag nog steeds de vlag van Snoravia kan hijsen.

De nieuwe Snor van het Jaar kon er zaterdag zelf niet bij zijn. “Nu, net na de verkiezingen in Nederland, heeft hij het erg druk. Maar Theo Bovens komt zeker naar de officiële huldiging in het Antwerpse stadhuis op zaterdag 3 juni.”