Die zondagmiddag op Planeet Koers. In Barcelona schenkt Primoz Roglic de slotrit van de Ronde van Catalonië aan Remco Evenepoel. Duizend kilometer noordelijker rolt Wout van Aert in Wevelgem de rode loper uit voor Christophe Laporte. Zo werden twee World Tour-races – het hoogste niveau binnen het wielrennen – door een portie handjeklap, afspraakjes en extrasportieve argumenten afgerond. Schroom kwam daarbij niet aan te pas. Iedereen mocht het zien. Een merkwaardige discipline, dat wielrennen. Zelfs een portie wheelen en dealen tussen de grote jongens leidt tot verbazingwekkend weinig ophef.

Nochtans bezit het wielrennen, gekweld door een duister verleden, geen overschot aan geloofwaardigheid. Met enige huiver denken wij terug aan de olympische wegrit van Londen 2012. Onder het bordes van de Queen kreeg Rigoberto Uran bijna kramp in zijn Colombiaanse nek, zo geforceerd keek hij de andere kant uit toen Alexander Vinokourov naar goud knalde. Elders wordt dan de ketel met pek opgewarmd, een gezinsverpakking veren opengescheurd en een krat overrijp fruit aangevoerd, maar in het wielrennen gaan de schouders collectief de hoogte in. Stel dat Rafael Nadal de finale van Roland Garros verkoopt – “Ik heb toch al veertien keer gewonnen” –, Lionel Messi de Champions League wegschenkt of LeBron James omwille van een zak dollars de beslissende vrijworp in de NBA-finale naast mikt: zo moet u dat Londense schandaal inschatten. Zou een van hen zich nog ooit in sportplunje kunnen hullen? Uran en Vinokourov zetten ongehinderd hun traject verder.

Verrassend is die morele rekkelijkheid niet. De Belgische auteur Herman Chevrolet publiceerde in 2011 Het feest van list en bedrog. Hij graaft terug tot de prille begindagen van het wielrennen om te verklaren hoe diepgeworteld de cultuur van combine en geritsel wel is. Chevrolet haalt tientallen voorbeelden boven van wedstrijden – tot klassiekers en WK’s toe – die via louche deals verliepen. Londen 2012 toonde dat in de koers zelfs het Allerhoogste – olympisch goud – koopwaar is. Voor de goede orde: vergeleken met dergelijke fratsen was Wevelgem-gate zelfs geen storm in een glas water.

Sowieso is hier te lande het begrip voor de sinistere kantjes van het peloton eindeloos. Zelfs twee decennia dopingdoem hebben de liefde nooit aangetast. Onlangs, ter gelegenheid van de twintigste verjaardag, kwam de Visa-crisis nog eens in de actualiteit. Een handvol Antwerpse politici betrad, gehinderd/geholpen door onduidelijke reglementen, de grijze zone tussen aanvaardbare uitgaven en persoonlijke verrijking. De daaropvolgende publieke verontwaardiging verjoeg een generatie politici uit het Stadhuis. Zo zijn er talloos veel voorbeelden te vinden van politieke pekelzondes die onder druk van de volkswoede aanzwelden tot halszaken. Zo streng de Vlaming is voor de politiek, zo mild is hij voor de koers.