“Het was daar in Soria, op een hoogte van duizend meter, toch wel een zware race”, blikte Schenkel nog eens terug. “De weersomstandigheden waren met een temperatuur van 17 graden wel prima, maar er stond een enorm sterke zijwind. Daarenboven was er geen meter vlak te bespeuren op het parcours. Het was almaar stijgen en dalen, wat er de opdracht niet gemakkelijker op maakte. Ik wist echter dat ik vrij goed in vorm was. Het weekend voordien had ik immers in Sevilla nog het kampioenschap van Andalusië gewonnen. Maria Varo, vorige zaterdag nog vierde op het EK in Portugal, startte in Soria als topfavoriet. Toch telde ik na de eerste run slechts een tien seconden achterstand op de sterke Spaanse.”

“Na de wissel zat ik vrij snel in haar wiel. Omdat ik zelf toch niet in aanmerking kwam voor de titel, kwamen we meteen goed overeen. De samenwerking was prima, maar toch konden we niet beletten dat we nog door het achtervolgende groepje werden bijgehaald. Vooral in de afdalingen was het opletten geblazen voor de felle zijwind. Enkele deelneemsters maakten trouwens onzacht kennis met het asfalt. Ik realiseerde de snelste fietstijd, maar bij de laatste wissel was Varo er als de bliksem vandoor. Voor de tweede plaats werd het dan een spannende strijd met drie. Marta Borbon werd tweede, een seconde later volgde ik als nummer drie.”

Na de wedstrijd volgde nog een autorit van 750 kilometer naar huis. “Ook dat moet je er hier bijnemen”, aldus de Leuvense, die in Aracena in de provincie Huelva samen met haar vriend een trainingscentrum uitbaat. Met haar team van Los Diablillos de Rivas blijft Schenkel ook de volgende weken van duatlon een prioriteit maken. “Het programma in de Spaanse Liga omvat ook ploegentijdritten en aflossingswedstrijden, met als gevolg dat het teamwork hier erg belangrijk is. En daar wil ik zeker mijn steentje toe bijdragen. Omdat ik de laatste maanden voldoende train voor het zwemmen, heb ik me ook voor enkele triatlons ingeschreven. Maar superprestaties moet ik er niet in verwachten. Ik ben immers pas degelijk beginnen zwemmen op mijn dertigste.”

“Een selectie voor de Belgische nationale ploeg zie ik evenwel niet meer zitten. Ik zou dan telkens de verplaatsingen voor mijn rekening moeten nemen en dat vind ik minder leuk. Ook het afstandslopen, de sport waarmee eigenlijk bij DCLA alles begonnen is, is nu wat op de achtergrond verzeild geraakt. In de voorbereiding naar het duatlonseizoen toe neem ik wel eens deel aan een of andere loopwedstrijd, maar in atletiek heb ik eigenlijk alles al zowat gehad. Het is dan ook moeilijk om me daarvoor helemaal op te laden. Voor mijn Spaanse atletiekclub nam ik deze winter nog deel aan de internationale cross van Atapuerca, waar ik als 42ste over de eindstreep liep. Maar goed, intussen geniet ik hier ten volle van het duatlongebeuren, een sport die hier in Andalusië, ook bij de vrouwen, enorm populair is.”