Hoe kwam de zege tot stand?

De Taaienberg – op 81 kilometer van de streep – maakte zijn naam als poort naar de finale andermaal waar. Mathieu van der Poel opende met een mokerslag en ranselde ‘Tom Boonen-gewijs’ de rest uit de wielen. Eeuwige metgezel Wout van Aert slaagde er als enige in om zijn wagonnetje aan de Nederlandse locomotief aan te haken. Tadej Pogacar had zich – door een gebrek aan parcourskennis? – laten verrassen, maar had het geluk dat hij kon terugkeren in een groepje met krachtpatsers als Kragh Andersen, Asgreen en Mohoric.

Pogacar liet er geen gras over groeien en beukte samen met Kragh Andersen niet veel later de omvangrijke kopgroep uit elkaar. De Deense ploegmakker van Van der Poel sloop op de Eikenberg weg met Nathan Van Hooydonck en Matej Mohoric, maar onder impuls van een beresterke Van der Poel sloot de Nederlander op de Stationsberg opnieuw aan met Van Aert en Pogacar in zijn zog.

De definitieve schifting werd gevoerd op de combo Paterberg/Oude Kwaremont. Het was zowaar opnieuw Pogacar die aan de boom schudde. Van der Poel moest alle zeilen bijzetten om de ex-Tourwinnaar te kunnen volgen, Wout van Aert leek op de laatste van die twee hellingen zelfs te moeten plooien. De taaie kopman van Jumbo-Visma vond gelukkig zijn tweede adem op het Kwaremontplein en een hinderende gevallen motor voor de neus van Pogacar zorgde ervoor dat De Grote Drie au grand complet naar de finish in Harelbeke konden.

Tadej Pogacar vertrouwde het minst op zijn sprint en probeerde in de slotkilometers op het vlakke nog even te demarreren, maar dat liet Van Aert niet gebeuren. De twijfel van de Sloveen bleek terecht: Van Aert en Van der Poel hadden veruit de beste spurt van de drie. In de voorbije belangrijkste sprintjes met z’n twee – de Ronde van Vlaanderen 2020 en het recente WK veldrijden in Hoogerheide – trok de Nederlander aan het langste eind, maar Van Aert had naar eigen zeggen geleerd uit het verleden. Door als eerste aan te gaan, slaagde hij er nu wel in om met ruim verschil zijn aartsrivaal te verslaan.

(Lees verder onder de uitslag.)

Wat deden de andere Belgen?

Behalve Wout van Aert stonden er geen andere Belgen in de top tien vandaag. Net als vorig jaar –Tiesj Benoot – was de tweede Belg in de einduitslag een ploegmakker van winnaar Van Aert. Nathan Van Hooydonck verrichtte onderweg berenwerk voor zijn kopman en kwam als elfde over de streep. Van Aert verloor Tiesj Benoot (pech) en Dylan Van Baarle (crash) al vroeg in de wedstrijd en had geluk dat zijn copain uit de Kempen over dezelfde benen beschikte als in Kuurne-Brussel-Kuurne, waar hij tweede werd.

Soudal-Quick-Step kon richting Harelbeke nooit een vuist maken en zal moeten herbronnen. Yves Lampaert was op de zestiende plek de best geplaatste renner van het team van Patrick Lefevere. Pijnlijk. Haalden ook nog net de top twintig: Sep Vanmarcke (17de) en Stan Dewulf (18de). Jasper Stuyven kwam al vroeg ten val en schoof bijna in de sloot. Daardoor zat zijn koers er in het gewriemel richting de Taaienberg eigenlijk al op.

Verder nog iets dat u moet weten?

Het is de tweede keer dat Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Wout van Aert samen op het podium staan. De vorige keer was in de vijfde rit van Tirreno-Adriatico naar Castelfidardo. Toen won Van der Poel na een knotsgekke etappe solo met 10 seconden voorsprong op Pogacar en 49 seconden op Van Aert.

Wout van Aert kwam als eerste boven op de Tiegemberg en won daardoor een waardebon van 3.000 euro voor X2O Badkamers. “Ik wist niets van die bonus”, vertelde Mathieu van der Poel in zijn interview achteraf. “Ik vond het een beetje vreemd dat Wout plots als eerste opdraaide, maar hij beloofde al de prijs te zullen delen.”

Of Van Aert dat zal doen, valt af te wachten. “Ik dacht: ik pak alles vandaag. Uiteraard had ik Van der Poel niet ingelicht, anders had ik er nog voor moeten sprinten. Zo’n premie is snel meegenomen en de ploegmakkers zullen er blij mee zijn.”

Mathieu van der Poel kan zichzelf alvast troosten met de Prijs van de Strijdlust. Die levert hem 1.000 euro aan benzine op.