Yrina en Sofiia studeren aan de Drohobych Ivan Franko State Pedagogical University. Ze kwamen tien dagen geleden aan en logeren in Hof Zevenbergen in Ranst. In een kasteel dus, want het verblijf toch nog iets extra’s geeft. Vanaf volgende week verhuizen ze voor twee weken stage in Monnikenheide in Zoersel. Zowel Zevenbergen als Monnikenheide is een voorziening van zorgnetwerk Emmaüs. In maart keren de twee terug naar Oekraïne en komen er twee nieuwe stagiares voor een maand uit Oekraïne.

Oradea

Via de Lierse vzw Oradea heeft Zevenbergen al een jarenlange ervaring opgebouwd in het delen van kennis met Roemeense en Oekraïense collega’s uit het werkveld of in opleiding. De schrijnende beelden uit Roemeense kindertehuizen na de terechtstelling van Ceaușescu eind 1989 herinnert iedereen zich. Sinds 1996 vertrekken er vanuit Zevenbergen mensen naar Roemenië via vzw Oradea voor halfjaarlijkse opleidingsweken met praktische workshops. Sinds 2012 is daar nog Oekraïne bijgekomen. “In het begin was dat zeer lokaal in Roemenië”, vertelt Ilse Van Helshoecht, die de samenwerking voor Zevenbergen coördineert. “Maar gaandeweg kwamen naar onze workshops zorgverleners en studenten uit de brede regio. Noem het gerust empowerment, mekaar versterken.”

Om die waardevolle uitwisseling in de oorlogsperiode niet verloren te laten gaan, nam vzw Oradea het initiatief om vier stagiares naar Zevenbergen en Monnikenheide te halen. “We willen hen niet in de steek laten in deze moeilijke periode”, zegt Ilse.

In Zevenbergen maken ze kennis met het ontwikkelingsgericht aanbod in de speelleerklas, met het werk op de boerderij, de communicatiegroep bij de logopediste en met de activiteiten van de dienst beleving. In de tweede helft van de maand, op domein Monnikenheide, lopen ze mee in een paar woningen en in het dagcentrum.

“In Oekraïne zijn er veel minder voorzieningen voor mensen met een beperking dan in België”, zegt Olena, die als vertaalster optreedt. Zij vluchtte in maart vanuit Kyiv naar Zandhoven met haar twee dochters. Haar moeder is zelf directrice van een kleuterschool in Kyiv. “In Oekraïne zitten kinderen met autisme of het syndroom van Down in een gewone klas. Maar er is geen tijd om die kinderen veel individuele aandacht te geven. Met als gevolg dat hun moeders vaak mee naar de klas komen om te helpen.”

Veel kinderen met een mentale of fysieke beperking worden thuis in het gezin opgevangen. Wat heel zwaar is, want zeker als de kinderen groter worden. Ook in de voorzieningen beschikt het personeel niet over dezelfde middelen als hier. “Als je hier die tilliften en materiaal ziet: bij ons moeten de mensen dat allemaal met de hand doen, met vaak rugproblemen als gevolg. Veel mensen met een beperking liggen heel de tijd in bed, omdat het niet anders kan”, vertelt Olena.

Yrina en Sofiia hielpen de afgelopen dagen in een leefgroep waar een Oekraïens kind met het syndroom van Down verblijft, dat met zijn ouders naar hier vluchtte. De studentes zijn onder de indruk van de inzet van het Belgisch zorgpersoneel. “Ze doen hun werk echt met hart en ziel.” “Maar bij jullie in Oekraïne zie ik dezelfde warmte”, haakt Ilse in. “Alleen beschikken jullie niet over dezelfde mogelijkheden.”

Intussen bereidt Zevenbergen online workshops voor nu reizen naar Oekraïne niet mogelijk is. Zevenbergen hoopt deze workshops in de komende maanden te kunnen geven. Of het voor Yrina en Sofiia niet moeilijk is om straks terug te keren naar oorlogsgebied? “Bij ons is het nu vrij kalm. We willen in deze tijd ook liefst bij onze familie zijn, al genieten we nu volop van deze stagekansen.”