Deze Italiaanse film is gebaseerd op een boek van Ermanno Rea. Qua toon en kleur ademt de film echter meer melancholie dan nostalgie, in weemoedige tinten.

Pierfrancesco Favino, een acteur met een grimmige ­grimas, speelt een gesloten man die terugkeert naar zijn ­geboortestad om zijn zieke moeder te verzorgen. Veertig jaar bracht Felice door in de woestijn – in dit geval Egypte –, waar hij de liefde vond en een geloof. Gaandeweg ontdek je dat er goede redenen waren waarom hij Napels als jongeman halsoverkop verliet. Die verhaallijn voelt echter ­voorspelbaar aan, en de film deelt meer clichés uit dan ­espresso’s.

De bekeerde moslim is een mysterieus hoofdpersonage, en vakman Mario Martone slaagt er niet in om je echt in zijn hart te laten kijken. Dat maakt Nostalgia, ondanks de stemmige fotografie, een frustrerende ervaring. Felice kijkt de hele film lang absoluut niet ‘felice’: het is een en al droefenis. Dat is nogal eentonig. En het verhindert om echt mee te leven met Felice.