Ons interview met Lavalée wordt een beetje vertraagd door zijn bezoek aan de tandarts. “Gewoon een jaarlijkse check-up, niets speciaals”, stelt de Luikenaar ons gerust als we hem vragen of hij toch niet weer een of andere blessure heeft opgelopen. “Nee, twee blessures op een half seizoen is al meer dan genoeg”, kan Lavalée er zelf om lachen. De verdediger werd voorbije zomer gehaald Achter De Kazerne en leek ook titularis te gaan worden, maar na vijf wedstrijden viel hij al geblesseerd uit. Hij was nauwelijks genezen van zijn eerste blessure of hij lag al opnieuw in de lappenmand.

Twee blessures

Terug naar 21 augustus. In de spektakelmatch thuis tegen Westerlo (5-4, red.) moest Lavalée al na 37 minuten naar de kant. Een scheurtje ter hoogte van de achillespees was het verdict. “Ik voelde die pijn al wel langer, maar ik kon er wel mee spelen. De week voor Westerlo voelde ik toch meer pijn. Tijdens de match voelde ik al na een halfuur dat het onmogelijk was om verder te spelen. Na de MRI-scan mocht ik wel van geluk spreken dat het ‘slechts’ om een verticaal scheurtje ging. Als je je achillespees volledig scheurt, ben je veel langer out.”

Gelukkig voor de verdediger van KV moest hij ‘maar’ vijf wedstrijden missen. Op 9 oktober zat Lavalée weer op de bank tegen Anderlecht. Maar de week nadien, in Gent, was er opnieuw geen spoor van de zomeraanwinst op het wedstrijdblad. Een gebroken middenvoetsbeentje, opgelopen in een oefenmatch tegen Lierse Kempenzonen daags na Anderlecht, was deze keer de boosdoener. “Ik ben gewoonlijk niet vaak geblesseerd. Dus die vijf wedstrijden missen was al zwaar, want ik wilde me echt bewijzen bij mijn nieuwe ploeg, maar het zwaarste was die tweede blessure. Nog eens zes weken aan de kant. Ik heb bijna de hele heenronde gemist. Om twee keer terug te keren uit blessure had ik wel wat mentale sterkte nodig. Gelukkig heeft mijn omgeving me sterk gehouden.”

Los van zijn dubbele blessure verliepen de eerste maanden van Lavalée in geel-rode tenue ook niet vlekkeloos. In de voorbereiding ging hij in bepaalde oefenwedstrijden de mist in en de verdediging stond in de eerste competitiewedstrijden onder Danny Buijs, die van Lavalée zijn eerste keuze maakte, niet bepaald als een huis. Maar of hij na zijn eerste maanden spijt had dat hij zich door Hugo Cuypers had laten overtuigen om voor Malinwa te kiezen? “Absoluut niet! Al moet ik toegeven dat het niet meteen van een leien dakje liep. Ik was uiteraard blij dat ik mocht starten, begrijp me niet verkeerd. Ik kreeg van Danny veel vertrouwen en dat is ook nu bij Steven (Defour, red.) en Fred (Vanderbiest, red.) het geval. Maar als je bij een nieuwe club komt, wil je ook meteen goede resultaten laten zien. We wonnen niet meteen, we waren nog wat zoekende onder een nieuwe trainer met een nieuwe tactiek, enzovoort. Nu, in die eerste vijf matchen pakten we zeven op vijftien. Slecht is dat ook niet, he?”

Gamen met Bates

Sinds de competitiehervatting na de WK-break is Lavalée niet meer weg te denken uit de centrale as van Defour. Met de Schot David Bates vormt Lavalée een nieuw vast duo achterin. “De winterstage in Spanje heeft ons allebei goed gedaan. Ik had namelijk nog nooit met David gespeeld, zelfs niet op training. Toen hij hier aankwam, was ik geblesseerd. Pas in Spanje hebben we elkaar wat leren kennen. We kunnen het nu goed met elkaar vinden. We gaan na training weleens een koffietje drinken samen en w spelen ook geregeld tegen elkaar op de Playstation. We spelen graag Call of Duty. Ik moet wel toegeven dat hij beter is dan ik.” (lacht)

De goede verstandhouding tussen Lavalée en Bates is ook zichtbaar op het veld. “We communiceren in het Engels, ook met onze backs. We zijn allebei verdedigers die houden van contact, we spelen tamelijk agressief en zoeken het duel op. Ik ben een natuurlijke leider, maar dat geldt voor David ook. De leidersrol opnemen is een beetje eigen aan onze positie.”

Concurrentie achterin

Met Thibaut Peyre die vertrokken is, Dries Wouters die mag vertrekken en Jordi Vanlerberghe die aan zijn hart werd geopereerd, was er natuurlijk weinig concurrentie achterin. Al staat die laatste dicht bij een terugkeer en kan de club in januari nog steeds defensieve versterking halen. Lavalée is dan ook realistisch. “Het is niet omdat ik vóór mijn blessures basisspeler was en dat nu ook ben, dat ik dat daarom altijd zal zijn. Concurrentie is nodig om het niveau op te trekken. De coach zal wel de juiste keuzes maken over wie moet spelen.”

En mocht de keuze van Defour centraal achterin plots niet meer op Lavalée vallen, heeft die nog andere mogelijkheden. Hij werd tenslotte gehaald als polyvalente speler. Enkel tegen Cercle en Union werd hij al eens op het middenveld uitgespeeld. “In principe ben ik een centrale verdediger. Op die positie speelde ik al het vaakst in mijn carrière. Als het moet, kan ik ook op het middenveld uit de voeten, maar de coach beslist daarover. Als ik moet kiezen, speel ik het liefst centraal achterin. Nu goed, zolang ik maar op het veld sta, dan ben ik gelukkig.”