“Ik dacht de hele tijd: het is gedaan met mij. Ze gaan mij hier vermoorden, dat ging door mijn hoofd. Hoe kon ik mij ook verweren? Ik ben 87 jaar en dat waren sterke jonge gasten. Ik ben blij dat ik het kan navertellen.”

Bibberend en met een krop in de keel doet Lisbeth Waldack haar verhaal. Sinds 1965 baat ze café Viking uit in de Port-Arthurlaan, op de Muide, niet ver van de haven. “Bij vechtpartijen of ambras kwam ik altijd tussenbeide en smeet ik ze buiten. Bang? Nooit, maar nu was ik echt angstig.” Woensdagnacht werd de cafébazin overvallen door vier gemaskerde dieven. Drie van hen drongen haar woning binnen, één stond op de uitkijk.

Zoals iedere dag zat Lisbeth ’s avonds in haar zetel tv te kijken. “Naar Black water”, zegt ze in sappig Gents. Spannende series ziet ze namelijk graag. “CSI is mijn favoriet.” Ze viel in slaap in haar zetel. Rond 1 uur ’s nachts werd ze plots wakker van geluid in haar living. (lees verder onder foto)

Gebroken vingerkootje en blauwe plekken

Lisbeth stond oog in oog met drie gemaskerde inbrekers. Eén bedreigde haar en greep haar armen vast, zo hard dat ze de dag nadien vol blauwe plekken staat. “Money or gold, schreeuwden ze.” De inbrekers doorzochten al haar kasten. Lisbeth kreeg een natte handdoek op haar mond en moest zwijgen.

“Ik kreeg geen adem”, zegt ze. De cafébazin is longpatiënte en heeft een zwak hart. De overvallers trokken haar ketting en horloge af, net als haar gouden ringen. Ze gingen daarbij zo brutaal te keer, dat ze een van haar vingerkootjes braken. “Ik zou ze die ringen nochtans hebben gegeven.”

Hoe lang de dieven binnen waren, herinnert de cafébazin zich moeilijk. “Twintig minuten, misschien meer.” Maar dit weet Lisbeth zeker: ze heeft doodsangsten uitgestaan. “Plots deed die ene teken: Zwijg of ik ga u doden.” Lisbeth ging liggen en deed alsof ze ging slapen. “Dat is misschien mijn redding geweest”, zegt ze met een zucht.

Kaartersclub

De dieven vertrokken en Lisbeth bleef liggen op bed, nog een uur lang. Ze vreesde dat de daders nog binnen waren, of zouden terugkomen. Daarna durfde ze voorzichtig de trap naar beneden te nemen. Het café lag helemaal overhoop. De kas van de kaartersclub was weg, net als het geld uit de speelautomaat .

Lisbeth belde haar dochter op en Martine snelde meteen ter plaatse. Haar gewonde moeder werd naar het ziekenhuis overgebracht. “Speciale flikken stonden lang voor de deur om alles te bewaken”, zegt de cafébazin, die ondanks de brutale feiten donderdag toch gewoon weer de deuren van haar café opende. “Sluiten, ik? Nooit.”

Hartaanval

Dochter Martine staat nu achter de toog terwijl de klanten binnenvallen en Lisbeth aanspreken. “Maar meiske, wat hebben ze gedaan?” Lisbeth nipt van een koffie en doet haar verhaal, maar is nog zichtbaar in shock. “Ik heb geen oog dichtgedaan sindsdien”, zegt ze. “Ik ben doodop.”

Martine steunt haar moeder waar ze kan. “Ze is daarnet nog flauwgevallen. Maar weet je: dat geld en die juwelen zijn bijzaak. We zijn blij dat ze hier nog is. Mama is 87 jaar. Door de stress had ze misschien een hartaanval kunnen doen. Maar het is een straffe madam, dat heb ik altijd geweten.”

Politie en parket waren na de gewelddadige inbraak urenlang aan het werk in het café en de woning. Maar de daders lopen nog rond, laat het parket donderdagmiddag weten: “Het onderzoek loopt volop.”

“Hopelijk vinden ze de daders”, zegt Lisbeth. “Dan voel ik mij misschien veiliger.”