Geen kijker van De bachelor die dit voorjaar geen uitgesproken mening had over het programma. De zoektocht van Fabrizio Tzinaridis naar de liefde – of toch iets wat in de buurt kwam – schipperde tussen drama, overdadig geflirt en zelfverheerlijking. Te midden van al die turbulentie schopte Esmée van Walle, een hr-consultant uit het Oost-Vlaamse De Klinge, het tot de laatste vier, maar ze haalde het finaal niet.

“Ik blik met een positief gevoel terug, we werden ter plaatse echt behandeld als Griekse godinnen. Waarom neem je deel aan zo’n vrouwonvriendelijk format?, vroegen sommigen me, omdat Fabrizio nu eens met de ene kuste, en dan weer met een ander naar bed ging. En omdat het een afvallingsrace was. Maar dat was helemaal niet denigrerend. We waren allemaal volwassen vrouwen die vrijwillig deden waar ze zich goed bij voelen. Vrouwen met eigen noden ook.”

Deelnemen als empowerment

Om diezelfde reden hekelt ze de veelgehoorde kritiek op de Miss België-verkiezing: dat het een ‘keuring’ is, waarbij iedereen netjes in de pas moet lopen. “Niemand moet met het geweer tegen het hoofd deelnemen, toch? Ik vind het zelf een avontuur, een kans om tegen de stroom in te zwemmen. Iets wat getuigt van durf. Ik wil bovendien tonen dat Miss België perfect kan samengaan met een boodschap van empowerment en vrouwenrechten, zaken die me na aan het hart liggen.”

Ze ziet zichzelf naar eigen zeggen als een girl next door. “Ik denk dat veel meisjes dat herkennen. Ik ben ook een echt mama’s-kindje, ik betrek haar in elke keuze die ik maak. Zelfs de vraag welke trui ik zou kopen. En tegelijk wil ik duidelijk maken dat vrouwen zoals ik veel groter zijn dan mensen denken dat we zijn.”

Fabrizio hoort ze vandaag niet meer, en ook de liefde heeft Esmée intussen nog niet gevonden. “Maar die zoektocht komt momenteel op de laatste plaats. Sinds De bachelor heb ik zelfs niet meer gedatet. Ik kreeg wel via m’n sociale media een hoop berichtjes van mannen die ik niet kende. De lieve heb ik nagenoeg allemaal beantwoord. De, wel ja, rare, daarvan nam ik screenshots. Zodat ik die later met veel plezier nog eens kan herbekijken.” (lacht)

Ook deze kandidaten vielen ons op

Haifa Salem Ali (20, Bilzen, student hotelmanagement): “Gevlucht uit Somalië”

Als achtjarige vluchtte Haifa weg van de oorlogsdreiging in de Somalische hoofdstad Mogadishu. Ze begon met haar gezin aan een jarenlang parcours langs opvangcentra in Jemen, Turkije en Bulgarije. Vaak op de loop voor de uitzichtloze, harde situatie. Tot de familie in België belandde, waar ze vastbesloten werd om iets van haar leven te maken.

“Ik ben eerst op taalklas gegaan om Nederlands te leren. Dat was in het begin verschrikkelijk moeilijk, maar ik ben er toch in geslaagd om het onder de knie te krijgen. Nu wil ik aan iedereen laten zien dat vluchtelingen ook iets kunnen bereiken”, vertelde ze eerder in onze krant.

Ook zij gaan ervoor

De diversiteit onder de kandidates is alleszins groot. Nell Joostens (25) uit Lint is luchtvaartingenieur, Janah Vanderper (25) uit Roeselare een zelfstandige car detailer. Onlangs kocht ze zelfs een Citroën Lomax uit 1964 om te restaureren. Caprice Coyne (19) uit Geel heeft dan weer een eigen collectie in baby- en kinderkleding: MC Miss Caprice.

Anderen zetten zichzelf dan weer op een andere manier in de kijker. Demmi Van Bossche, een 25-jarige klinisch psychologe uit Eeklo, kan naar eigen zeggen “met één oog scheel kijken”. Amy Rombaut (19, Nieuwerkerken): “Ik heb twee verschillende oren. Een van mijn mama en een van mijn papa.”