Nummer één op de UCI-ranking en internationale zegekoning. Meer zeges nog dan Remco Evenepoel en Wout van Aert. In de Ronde van Vlaanderen en de Tour de France konden we dit jaar vaststellen dat Pogacar wel degelijk een mens en geen alien of robot is, maar mentaal ging hij aan de nederlaag in het man-tegen-man-gevecht met Vingegaard allesbehalve ten onder. Hij had op dat moment de UAE Tour, de Strade Bianche, de Tirreno-Adriatico en de Ronde van Slovenië al binnen. Na de Tour pakte hij nog uit in de GP Cycliste de Montréal, de Tre Valli Varesine en de Ronde van Lombardije, monument nummer drie op zijn palmares.

Imponerend op de Oude Kwaremont

Goed voor in totaal zestien overwinningen waarvan twaalf met het World Tour-label. Maar het meeste indruk maakte hij misschien wel met zijn verschroeiende demarrage op de Oude Kwaremont. Hij leek in Vlaanderens Mooiste met Van der Poel te gaan uitmaken wie er won, maar uiteindelijk keerden Van Baarle en Madouas nog terug en in de sprint duwden die twee hem van het podium. Sympathy points scoorde hij ook met de manier waarop hij met zijn nederlaag in de Tour omging. Zonder de minste rancune of nijd kanaliseerde hij zijn ontgoocheling met een even brede glimlach als altijd. Daarmee veroverde hij nog meer harten.

Vingegaard strandde ondanks zijn triomf in la Grande Boucle op plek twee en de derde stek was weggelegd voor Mathieu van der Poel.