Elise Mertens’ jongste passage als lid van het Fed Cup-team was ver van succesvol geweest. In februari 2019 had ze haar twee matchen tegen Frankrijk uit handen gegeven, waarna ze twee maanden later paste voor de play-offs tegen Frankrijk. Enig eerherstel was dus welkom, maar deze ontmoeting begon zoals haar vorige interlands waren geëindigd. Met een onkennelijke Mertens, dus. Terwijl Zarina Diyas (WTA 73) agressief en efficiënt ronddraafde, vlogen bij Mertens de ballen alle kanten uit. En zelden was dat de goede.

Na veertien minuten had ze evenveel unforced errors als wijzerrondjes verzameld, een statistiek waarmee je het uiteraard niet redt: 0-4. Ondertussen waren ook de eerste blikken van wanhoop richting bank gericht. Had Mertens in 2020 al een slechtere set afgewerkt? Allicht niet. Pas na lang wachten toonde de 24-jarige Limburgse enige sporen van herstel – een ace, het befaamde vuistje, een fraaie mep, een stel breakpunten… - maar dat volstond niet om die 26 unforced errors weg te poetsen: 1-6.

Dierenvriend

Hadden die schaarse tekenen van heropleving, aangevuld met een moment van herbronning in de coulissen, voor de kentering gezorgd? De dierenvriend uit Hamont hervatte alvast met iets meer scherpte en behield haar twee eerste opslagspelletjes: 2-1. En daar was het dan: vonken en vuur in haar spel, aangevuld met een opslag die veel lekkerder draaide en Diyas die aanzienlijk slordiger opereerde: 6-2. Zo veeg je dus een draconische openingsbeurt uit.

Mertens’ basisniveau is al een paar jaar zo hoog dat ze over opponentes als Diyas nog maar zelden struikelt. Dat zou ook in Kortrijk niet gebeuren. In de derde set moesten beide speelsters aanvankelijk lang en hard wroeten om hun opslag te behouden (2-1), maar Mertens nam nadien toch weer duidelijk de bovenhand. Getuige daarvan een heerlijk balletje, net achter het net gekruist. Ook Kim Clijsters, sparringpartner en cheerleader de luxe, zag dat het goed was: 6-1.